Είστε και εσείς σε αυτήν την άβολη, μεταβατική φάση όπου το μικρό σας θέλει από τη μία να καλλιτεχνίσει αλλά ταυτόχρονα βάζει στο στόμα ο,τιδήποτε νέο πέφτει στα χέρια του; Εμείς επειδή είμαστε ακριβώς εκεί, το ψάξαμε και βρήκαμε την πιο υγιεινή - βρώσιμη δακτυλομπογιά ever! Και εννοείται πως δεν κάναμε καμμιά σπουδαία ανακάλυψη, γιατί η αυγοτέμπερα είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται εδώ και πααάρα πολλά χρόνια.

Στην ουσία πρόκειται για χρήση του αυγού ως μέσο για το "δέσιμο" του χρώματος με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ζωγραφικής πάστας. Στην προκειμένη περίπτωση τα χρώματα που χρησιμοποιήσαμε ήταν φυσικά, από ζωμούς διαφορετικών λαχανικών και σκόνη κουρκουμά. 

Υλικά:

2 κρόκους αυγών

Σε ένα μπεν μαρι βάζετε τους κρόκους μαζί με 2 κουτ. σούπας νερό και 1 κουτ. γλυκού ξύδι. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω ότι τα αυγά στο μπεν μαρί παστεριώνονται και παράλληλα η προσθήκη του ξυδιού "παίρνει" την έντονη μυρωδιά - κοινώς την αυγουλίλα!

Ανακατεύετε με ένα αυγοδάρτη συνεχώς , για περίπου 5 λεπτά μέχρι το μείγμα να δέσει και να πήξει.

Χωρίζετε το μείγμα σε 4 βαζάκια και προσθέτετε διαφορετικά χρώματα στο καθένα. Ανακατεύετε καλά και είναι έτοιμο για χρήση.

Διατηρείτε στο ψυγείο για 2-3 μέρες.

Κάποια στιγμή και εμείς πέσαμε στην παγίδα του τάμπλετ για να τον καταφέρουμε να φάει - συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ωστόσο, η μέθοδος αυτή δεν είχε την επιτυχία που περίμενα: ο μικρός κατέληγε να βλέπει την οθόνη με τις εικόνες, να ακούει τραγουδάκια και παρόλα αυτά το στόμα δεν το άνοιγε. Κάπως έτσι σκέφτηκα να προσπαθήσω και με παραμύθια. Πήγα λοιπόν στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο και άρχισα να ψάχνω για παραμύθια με εντυπωσιακές εικόνες και όμορφες ιστορίες που θα του τραβούσαν την προσοχή. 

Το μάτι μου έπεσε στον Αρκουδάκο, μία σειρά βιβλίων από τις εκδόσεις Ίκαρος, με θέμα τις φανταστικές περιπέτειες ενός συμπαθητικού αρκούδου. Τα βιβλία είναι μικρά σε διαστάσεις (18x18cm), έχουν σκληρές σελίδες και κινούμενα μέρη. Κυρίως για αυτό το διάλεξα, καθώς θα ήταν κάτι καινούργιο για τον μικρό, μιας και δεν είχε έρθει σε επαφή με τέτοιου είδους βιβλία. Το καλό με αυτά, είναι ότι είναι εντυπωσιακά, χωρίς να σκίζονται εύκολα όπως συμβαίνει με τα βιβλία που έχουν τρισδιάστατες εικόνες. Πίστευα ότι θα του άρεσει και παράλληλα θα του απασχολούσε τα χέρια ,κάνοντας το τάισμα ευκολότερο για εμένα.

Το πρώτο βιβλίο με τον Αρκουδάκο που αγοράσαμε ήταν το "ο Αρκουδάκος βουτάει στα βαθιά" το οποίο διηγείται την περιπέτεια του αρκούδου με ένα υποβρύχιο. Η εικονογράφησή του είναι πολύ προσεγμένη, με ζωντανά χρώματα που τραβούν την προσοχή των παιδιών και με πολλές λεπτομέρειες κάτι το οποίο είναι ωραίο, μιας και σε κάθε ανάγνωση ανακαλύπτουμε όλο και κάτι νέο. Τα κινούμενα μέρη είναι επίσης πολύ όμορφα και κάνουν εντύπωση. Το μόνο αρνητικό τους, είναι ότι δεν είναι όλα εύκολα στο να κινηθούν από μικρά χεράκια.


Όπως καταλάβατε, ο Αρκουδάκος είχε απόλυτη επιτυχία. Το τάμπλετ ξεχάστηκε αμέσως και μπορώ να πω πως καταφέραμε να φάμε πολλά γεύματα ολόκληρα χάρη σε αυτόν. Εννοείται πως μετά το "ο Αρκουδάκος βουτάει στα βαθιά" αγοράσαμε το "ο Αρκουδάκος στο κάστρο των ιπποτών" και το τελευταίο μας απόκτημα είναι "ο Αρκουδάκος πάει διακοπές". Και τα τρία με ευχαρίστησαν εξίσου. Με κάθε ένα βιβλίο μπαίνουμε και σε ένα διαφορετικό κόσμο μαθαίνοντας και όλα αυτά που τον απαρτίζουν. Πέρα από το εκπαιδευτικό κομμάτι, αποτελούν και ένα εξαιρετικό μέσο για την εξάσκηση της λεπτής κινητικότητας. Οι ηλικίες στις οποίες απευθύνονται θεωρώ πως βρίσκονται στο φάσμα ανάμεσα από 12 μηνών μέχρι και 2,5 χρονών.


Γενικά, πρόκειται για πολύ προσεγμένα βιβλιαράκια τα οποία όμως προσωπικά θα ήθελα να έχουν μία ακόμα σελίδα - συνολικά μαζί με το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι 5 στον αριθμό. Τι να κάνω; Ακόμα και εγώ δεν τον χορταίνω τον αρκούδο!

Image via Parents

Αυτή η ανάρτηση στριφογυρίζει πολύ καιρό στο μυαλό μου. Ίσως και από την πρώτη μέρα που γέννησα και βίωσα όλο αυτό το περίεργο συναίσθημα. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου, γιατί ξέρω ότι είστε πολλές οι μαμάδες με καισαρική.

Όταν έφτασα στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, άρχισα να σκέφτομαι τον τοκετό. Αποφάσισα ότι έπρεπε να προετοιμαστώ σωματικά και ψυχολογικά για το τελευταίο και πιο επώδυνο στάδιο. Έτσι κανόνισα τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού στο Μαιευτήριο Έλενα και καθώς μου φάνηκαν υπερβολικές οι πληροφορίες, θέλησα να τα εμπεδώσω καλύτερα με σεμινάρια στο Κέντρο Υγείας Βύρωνα.

Έμαθα πάρα πολλά για όλη την διαδικασία του τοκετού και έμαθα πολλά για τον θηλασμό. Αυτό όμως που δεν έμαθα ήταν για την πιθανότητα της καισαρικής.

Είχα πειστεί ότι θα γεννήσω φυσιολογικά. Ήθελα να έχω τον "τέλειο" τοκετό, με την έννοια ότι θα ξεκινούσαν οι συσπάσεις και η διαστολή πριν σπάσουν τα νερά και θα έφτανα στο μαιευτήριο λίγο πριν κάνω την επισκληρίδιο. 
Και άρχισα να το νιώθω, ότι θα τα πετύχω καθώς με το που μπήκα στην 40η εβδομάδα άρχισαν οι συσπάσεις και, παρόλο που ήξερα πως το μωρό ήταν μεγάλο, είχα την θέληση να τα καταφέρω.

Όταν όμως στην αίθουσα τοκετού ο καρδιοτοκογράφος χτυπούσε σαν τρελός, οι μαίες μπαινοέβγαιναν ανήσυχες και το πρόσωπο της γιατρού μου "συννέφιασε", κατάλαβα ότι δεν θα έβγαιναν αληθινές οι προσδοκίες μου.

Έτσι μπήκαμε χειρουργείο. Νομίζω ότι έκλαιγα από την στιγμή που είδα τον Γιώργο να φεύγει από την αίθουσα τοκετού. {Επίσης είχα πιστέψει ότι θα ζήσουμε μαζί την στιγμή που θα έρθει στον κόσμο το πρώτο μας παιδί}. Συνέχισα να κλαίω σε όλη την διάρκεια του χειρουργείου, όταν άκουσα το κλάμα του μωρού και τον ενθουσιασμό όλης της ομάδας για τα πλούσια μαλλιά της και κατέρρευσα όταν, λόγω της ισχυρής δόσης επισκληριδίου, μου την έφεραν και δε μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλά μου για να την χαϊδέψω. 
Τα μάτια μου ήταν κολλημένα στον τοίχο απέναντί μου, στο ρολόι, και σκεφτόμουν "έλα, τελειώνουμε...τελειώνουμε". Η πίεση, τα σπρωξίματα και αυτή η αίσθηση ότι κάποιος ανακατεύει τα σωθικά σου, συνεχίζονταν και εγώ το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω το ρολόι.

Κανείς δε με είχε προετοιμάσει γι'αυτό! Κανείς δε μου είχε μιλήσει για την καισαρική, τι πρέπει να προσέξω και πως να σταθώ στα πόδια μου μετεγχειρητικά.  Ναι ξέρω τον λόγο. Πρέπει να αλλάξουμε τα νούμερα. Είμαστε από τις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά καισαρικών, οι οποίες πολλές φορές γίνονται άνευ λόγου ή για λόγους "βόλεψης" των ιατρών ή λόγω επιλογής της μητέρας. {Στην Αγγλία εάν επίτοκος ζητήσει καισαρική αμέσως την φέρνουν σε επαφή με ψυχολόγο}. Εάν είναι προσωπική σας επιλογή η καισαρική, βεβαιωθείτε ότι δεν υποβόσκει κάποια φοβία για τον τοκετό. Είναι μια διαδικασία για την οποία όλες οι γυναίκες είναι πλασμένες, οπότε γιατί όχι και εσείς;!

Image via Freepik

Αυτή όμως η "προπαγάνδα" υπέρ του φυσιολογικού τοκετού, εμένα τελικά με έκανε να νιώσω αποτυχία. Δεν κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά. Δεν κατάφερα να φέρω το παιδί μου στον κόσμο από τον κόλπο μου, από τη "σωστή δίοδο". Δεν πήρε την χλωρίδα μου, για να το προστατεύσει στο καινούργιο περιβάλλον. Δεν, δεν, δεν. Έβλεπα τις υπόλοιπες κοπέλες στον θάλαμο που είχαν γεννήσει φυσιολογικά και τις "ζήλευα". Σκεφτόμουν για πoιο λόγο δεν κατάφερα εγώ να το ζήσω αυτό;

Ακόμη και τώρα, 16 μήνες μετά τον τοκετό, ακόμη έχω τύψεις. Όμως κάθε μέρα που περνάει νιώθω πιο δυνατή. Βλέπω το παιδί μου να μεγαλώνει γερό και σκέφτομαι ότι τελικά ίσως δεν είχε και τόση σημασία. Το παν είναι να έρθει στον κόσμο υγιές και όχι το πως ήρθε.

Μέλλουσες μανούλες, ενημερωθείτε για τον φυσιολογικό τοκετό, προετοιμαστείτε όμως για όλα τα ενδεχόμενα. Όπως και να γεννήσετε, προσέξτε τον εαυτό σας πρώτα καθώς ένα γερό μωρό χρειάζεται και μια γερή μαμά.

Συμβουλές για καλύτερη ανάρρωση:

Υ.Γ. Φυσικά και σκέφτομαι το VBAC σε περίπτωση νέας εγκυμοσύνης! Όσες το έχετε κάνει, πείτε μου σας παρακαλώ την εμπειρία σας.

Αγγελική